Interview met Susan van der Beek

Ik ben Susan van der Beek, al zestig jaar op deze aarde en dat ervaar ik als een geschenk. Ik weet namelijk ook hoe anders het leven kan lopen. Aan mijn moeder heb ik geen herinneringen, ik was 2 jaar toen zij overleed aan de gevolgen van borstkanker. Ik rouwde pas echt om haar toen mijn eigen kinderen geboren werden. Jaren later schreef ik er het boek Hartmama over.

Sinds 2004 woon ik in Zeeland in het buitengebied van Middelburg waar ik een eigen coachpraktijk heb. Ik begeleid vooral mensen die rouwen. Ook voor werkgevers doe ik dit mooie en zinvolle werk.

Ik las berichten op LinkedIn over de programma’s van de EvE Foundation. Het raakte een snaar, ik voelde opnieuw mijn eenzaamheid als student, het met niemand kunnen praten over mijn verlies. Ik heb contact opgenomen met Nancy Tromp. We hebben kennisgemaakt en ik heb aangeboden om een Zeeuwse EvE groep op te zetten. Samen met collega Narriman El-Khattabi hopen we in januari 2024 te kunnen starten met een lotgenotengroep voor jongeren tussen de 14-24 jaar die één of beide ouders zijn verloren.

Ik ben begeleider van het programma dat EvE aanbiedt aan de jongeren. Een programma waarin ze hun ervaringen kunnen delen met jongeren die hetzelfde hebben meegemaakt, maar waar ook ruimte is voor plezier en het ontdekken van hun kwaliteiten. Want hoe groot het verlies van een ouder ook is, er is altijd een toekomst. Voor jongeren die deelnemen is het fijn om te voelen dat ze er niet alleen voor staan.

Ik vind het belangrijk dat er meer aandacht komt voor dit vaak onbegrepen verlies. Het wegstoppen van rouw lijkt misschien een oplossing voor de korte termijn, maar er komt altijd een moment dat het verdriet weer voor de deur staat. Doorleven van rouw in plaats van ‘erom heen leven’ geeft meer levensenergie en dat is wat ik de jongeren van harte gun.